دل نوشته مهدی آسایش طلب طوسی(دبیر و فرهنگی)

مردی ازتبار محبان اهل البیت(ع)
درخانواده ای بسیارمتوسط دریکی ازمحلات قدیمی مشهد (سمزقند)دیده بجهان گشود،پدرومادر بزرگوارشات ازمحبین اولاد علی(ع)بوده وبه شوق این حب وولا دوفرزندپسرخودراکه بعدازچندین اولاد زنده مانده اندراغلامعلی وغلامحسن نامیدند،درکودکی هردوی این عزیزان راحلقه غلامی اهل البیت برگوش کرده ونذر زهرای اطهرنمودند،دخترخودرانیزام البنین نام نهادندکه برای این دوبرادرهم خواهری کند وهم مادری.غلامحسن مردی بودارتبار نوکران بی بی دوعالم حضرت صدیقه کبری،درهیئات مذهبی ازسن طفولیت ذکرعلی میگفت،کفش جفت کن نوکران ائمه بود،میانداری میکردوازسینه زنان وبرسرزنان جلسات عزای اربابش بود.غلامعلی نیز مداح وقاری قرآن بوده وخواهرایشان نیز درجلسات عزای کنیزان حضرت زهرا(ع)مداحی میکند.غلامحسن بنابه گفته دوستان مردی بی ریا،سفره دار،عاشق مولا ودیوانه اربابش بود،درکل ایام زندگانی کسی بیادنداردکه نمازسروقتش ترک شده باشد،هرساله درایام شهادت بی بی دوعالم ودهه دوم محرم به مدت ده شب چراغ عزای ائمه درمنزلش روشن بودوهمسرش که اونیزعاشق ودلباخته اولادعلی(ع)بود آشپز وخادمه این مجالس بود.دراین مدت کوتاه زندگی کسی رانمیتوان شناخت که از حسن اخلاق این دوزوج خادم امام حسین(ع)به نیکی یادنکند.غلامحسن هرگاه درحلقه عزاداران قرارمیگرفت،یک دعا برلب داشت؛خدایامرگ مارادرمجالس عزای اهل البیت قرابده؛وسینه زنان وعزاداران آمین گوی این دعا بودند.درشبی ازشبهای ماه رمضان،شب ضربت خوردن مولایش علی(ع)پس ازنمازمغرب وعشا وافطار،راهی مجلس عزادرمحله قدیمی خودودرکویی که متولدشده بود میشود،افراد جلسه اوراازدرب مجلس که جایگاه نشستن همیشگی اوبوده،به صدرمجلس هدایت کرده وتمام امورجلسه رابه پاس یک عمر غلامی آل الله به اومی سپارند،اونیز برسم نوکری پیراهن عزارابرکمربسته ودرحلقه عزاداران مجددا دعامیکند؛خدایا مرگ مارادراین مجالس برسان؛دوستان آمین گومیشوند،غلامحسن شروع به گرفت دم میکند؛علی.  علی.  علی  علی)دوستان جواب میدهند.ولی دیگرصوتی ازغلامحسن شنیده نمیشود،اوروی زمین به حالت سجده قرارگرفته بود،سرش را برمیگردانند،یک لبخند ودیگرهیچ.آری اینگونه است مزد کسی که عمرش رادرراه مولایش مصروفدکرده بود،والحق که مولانیز عجب گلچین کرد.روحش شاد.(مرحوم ذاکروپیرغلام حضرت زهرا(س)کربلایی حاج غلامحسن آسایش طلب طوسی)